Vandaag dacht ik veel aan mijn oma Trui, een hartstikke leuke en lieve vrouw. Vanaf het moment dat ik kon praten noemde ik haar oma, tot haar dood. Je blijft oma tot je dood. En ook daarna.
Vandaag bedacht ik dat oma eigenlijk een troetelnaampje is. Ik ga even naar oma, zei ik als ik naar haar toeging. Ze stond voor alles wat goed, waardevol en leuk was. Dat zat allemaal in het woord oma. Vandaag bedacht ik dat het eigenlijk een beetje vreemd is dat ik nog steeds aan haar terugdenk als oma, nu ik zelf opa ben. Oma en opa van verschillende generaties.
Mijn kinderen noemen me Joop, nooit vader. Iedereen noemt me Joop, nooit vader. Mijn dochter en zoon zeggen als ze me begroeten: Hé, Joop. Waarom ze me nooit vader hebben genoemd weet ik niet. Maar toen een paar jaar geleden mijn twee kleinzoons me ook Joop begonnen te noemen, greep mijn dochter, de moeder van die kinderen, in. Opa Joop, zei ze, opa Joop. Ze keek haar kinderen ietwat bestraffend aan. Daar moest ik wel om grinniken.
Moedig voorwaarts!
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.