Gisteren dacht ik aan de mensen uit mijn verleden, het zijn er duizenden door mijn leeftijd door mijn werk voornamelijk als journalist en de contacten buiten de media, vrienden ook en een uitbreidende en afkalvende familie, mijn zus stierf op deze dag een paar jaar geleden, soms komen namen en herinneringen aan die mensen boven, moet ik grinniken of krijg er de pest in.
Ik ben een schuwe man, heb een hekel aan niet gemeende aandacht, neem je nog een kerstboom dit jaar, loze kletspraat. Ik leef het leven zoals het zich aandient. Maar gisteren dacht ik: denken al die duizenden mensen nog wel eens aan mij. Moeten ze dan grinniken of krijgen ze er de pest in?
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.