De vraag blijft of het gooien met soep of het vastlijmen naar en aan glasplaten voor schilderijen door milieuactivisten niet te soft is. Een van de Parelbelagers zei tegen de rechter deze week dat hij van tevoren bestudeerd had of de glasplaat wel het hele doek van Johannes Vermeer bedekte en het doek niet kon beschadigen. Is het dan een daad van verzet?
Er zijn activisten die de banden van suv’s leksteken, die wagens staan bekend om hun grote uitstoot van viezigheid. De eigenaars hebben meestal zoveel geld dat het vervangen van die lekke banden in hun uitgavenpatroon niet te merken is. Als de verzekering -dus wij- al niet voor de kosten opdraait. Is het dan een daad van verzet?
Er wordt steeds meer soep naar schilderijen gegooid, de oplosbare lijm is niet aan te slepen. Er dreigt een nieuwsmoeheid. Er zijn activisten die zeggen dat het besmeuren van glasplaten voor schilderijen zinloos is, een symbolische daad. Te soft. Ze zijn voor de harde actie, zoals het opblazen van pijpleidingen.
Hoe ver moet je gaan, zong Frans Halsema ooit in Vluchten kan niet meer.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
