In het privéparkje waarin het gebouw van de leefgemeenschap van de Kloosterbunker staat loopt een vogel. Een grote meeuw die je uitzicht over zeegolven toewens. De vogel valt op, zo ontzettend mooi, als uit een schilderij.
Mensen die over de paden tussen het gras -verboden voor honden- lopen zie ik verbaasd naar de vogel kijken. Het is inderdaad opvallend dat de meeuw nooit op de wieken gaat, naar de zeekust hier niet zo ver vandaan. Of krijsend langs het gebouw van de Kloosterbunker vliegt. Het dier loopt, het lijf trots omhoog, met een blik van: blijf van me af.
Gisteren zag ik waarom het dier zich zo gedraagt, vanachter gezien hangt de punt van de rechtervleugel tegen het gras aan, de vogel is vleugellam. Hij probeert dat te verbergen door zijn trotse gedrag, de mannetjesputter, maar hij is een vogeltje voor de poes.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.