In de woningen van mijn zus en die van mij staan en liggen herinneringen. Geen kostbaarheden, dat niet, maar ze zijn ooit aangeraakt en gekoesterd door al lang geleden overleden familieleden. Zoals het keramische huisje van opoe Kee. Mijn zus en ik koesteren die spulletjes maar we lijken de enigen. Onze kinderen zeggen ‘nee, ik hoef niks later’ en ik vind dat pijnlijk, alsof familie er niet toe doet. Gisteravond sprak ik een vriend en ook zijn kinderen zeggen ‘nee, ik hoef niks later’. Kies dan uit, dan plak ik er een sticker achter op, bood hij aan, maar ze hoeven niks.
Mijn zus is ouder dan ik en ze is nu haar ‘ik-wil-niks’ spulletjes naar mij aan het overhevelen maar ik ga op een dag ook dood. En dan?
Toen mijn oudste zus overleed verzorgde ik op haar verzoek de uitvaart en het leegruimen van haar woning. Ik hield voor vrienden en familie kijkdagen, eenieder kon meenemen zij hij/zij wilde en daar werd goed gebruik van gemaakt. Na het overlijden van mijn moeder deden we hetzelfde en bezorgden we haar spullen zelfs bij belangstellenden.
Mijn zus en mij wacht straks de kraakwagen waar het de spullen betreft. Overigens is het wel een mooie tekst voor op een grafsteen: Ik wil niks.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Rafael zegt
Ik wil niets (anders als vrede) doet mij aan opa denken en zijn oude boerderij, daar stond niet veel..maar genoeg liefde om mijn hele wereld met LICHT te vullen. Er hing 1 revolver aan de schouw uit 39-45 vaak vertelde hij mij waarom het daar hing als mahnmal voor het pacifisme. Veel later vertelde moeder mij: Hij wilde niets, anders als nooit meer dromen.. ik wil niets meer dan die oude revolver ..