Paul de Leeuw en André Hazes zingen over Droomland, daar waar geen leed kan bestaan. ‘Oh, ik verlang zo naar droomland’.
Zo lang ik leef word ik geconfronteerd met leed. Dichtbij, door het sterven van dierbaren, scheiding en in mijn omgeving armoe en slechte leefomstandigheden. In mijn jeugd en nu de dreiging van een Derde Wereldoorlog, later milieuproblemen, het verzieken van de aarde, ons tijdelijke huis, de verloedering van de maatschappij, onbekwame en leugenachtige politici.
Het zijn mensen, ik en anderen, de medemens, die dit leed veroorzaken. Het boeddhisme leert me dat lijden een onderdeel is van het leven en reikt handvatten aan om daar mee om te gaan. Tegen anderen zeg ik dat het lijden, de pijn, niet mijn lijden en pijn zijn, dat ik niet lijd onder het lijden.
Maar ik verlang zo naar Droomland.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door
Elsbeth zegt
me too