Ik heb een foto gemaakt van mijn ouders.
Ze staan voor een huis, nú nog hún huis.
Ze staan er bescheiden en fier tegelijk.
Portrettist, misschien enigszins, maar ook oh zo zacht en universeel wanneer ik inzoom op te foto!
De cultuur druipt van de foto: “doe maar normaal dan doe je gek genoeg.”
En toch, ze staan er wel! Blik vooruit en onverschrokken. Als aandenken aan een mooi leven dat ze er 40 jaar mochten hebben.
Maar nu verhuizen ze en ik verhuis met ze mee.
De veilige haven wordt verlaten.
De pijn die er is mag er zijn maar ook de nieuwe energie is voelbaar.
Zonder besef van boeddha’s levenswijze leiden ze ook zijn leven.
Mooi gedaan oudjes!
