Journalisten zijn weer in de gunst bij het volk, maar ze moeten eerst vermoord worden.
Wereldwijd worden er jaarlijks tientallen journalisten om het leven gebracht. Dit jaar al veertien. De koning hoor je daar niet over, evenmin als de minister van justitie Grapperhaus. Er worden geen bloemen gelegd op de plaats van de liquidatie, ze liggen niet opgebaard in een Amsterdamse schouwburg, er verschijnen geen paginagrote rouwadvertenties in de dagbladen en worden niet geëerd door hoofdredacties van Nederlandse media onder de titel ‘Een van ons is niet meer’. Ze worden ook niet gefilmd door het publiek als ze zwaargewond of stervend op de grond liggen.
Honderden collega’s zijn er niet meer. Ze streden tegen onrecht, waren vader, moeder, zoon en dochter, oom en tante. Mijn collega’s. Ze stierven in dictatoriale systemen, werden vermoord in de uitoefening van hun beroep, opdat wij zullen weten, en kwamen op de vuilnisbelt van de geschiedenis terecht. Soms letterlijk.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
truk-star@live.nl zegt
Elk beroep heeft haar risico.
Life is a risk.
G.J. Smeets zegt
Wat is jouw beroep en zijn daar levensbedrijgende risico’s aan verbonden?
Bert Dorrestijn zegt
Eén van de moorden op journalisten staat mij nog in het geheugen gegrift. Het vond plaats in 1982 toen de journalisten Koos Koster, Joop Willemsen, Jan Kuiper en Hans Terlaag voor de IKON verslag deden van de bloedige burgeroorlog in El Salvador. Toen zij op weg waren naar guerrilla gebied om een reportage te maken werden zij opgewacht door het regeringsleger en doodgeschoten. Ik was toen 24 jaar en hevig geschokt door dit nieuws. Door een amnestiewet was het onmogelijk de verantwoordelijken te berechten. Nu 39 jaar later is de zaak heropend omdat de amnestiewet is opgeheven. De opdrachtgever tot de moord kolonel Mario Reyes Mena werd opgespoord en is woonachtig in de Verenigde Staten. Gert Kuiper de broer van Jan Kuiper heeft aangifte tegen hem gedaan. Of het tot een berechting zal komen is onzeker vanwege uitleveringsverdragen tussen de VS en El Salvador. Een ander beeld dat mij in het geheugen gegrift staat is dat van een journalist die tijdens het filmen geraakt werd door een ontploffende granaat. Het zijn er een paar van de velen die omkwamen om ons en de wereld verslag te doen van onrecht. De Verenigde Staten hadden destijds een zeer dubieuze rol in El Salvador. Zij steunden het regeringsleger uit vrees voor een socialistisch land in hun ‘achtertuin’. Ook aartsbisschop Romero werd in die tijd ( 1980 ) door doodseskaders vermoord tijdens een mis omdat hij zich uitsprak tegen de Amerikaanse steun aan het repressieve regeringsleger en zijn volk steunde dat leed door armoede en corruptie van het regime. Het zijn maar een paar namen van de velen die door de geschiedenis heen verslag deden van oorlog en misstanden. Ik ben hen echter nog niet vergeten.