Postnatale verkiezingsstemming.

Is het stemvee nou zo stom, of ben ik nou zo slim, dacht ik opstandig in de stijl van Louis van Gaal, toen ik donderdagmorgen de uitslagen zag.

Terwijl ik door het raam naar buiten keek, snoof ik de troostende geur van mijn verse kopje koffie op.

Op driehonderd meter afstand prikte de spits van het oude kerkje als een vaccinatiespuit in de lucht.
In mineur om de verkiezingsuitslag staarde ik naar de takken die het kerktorentje elk jaar opnieuw onder een groen-uitgebot bladerenscherm doen verdwijnen. Bomen buigen door het gewicht van de bladerenvacht naar elkaar toe, terwijl het bouwsel langzaam uit het zich verdwijnt. De goudblinkende bol, met daarop een lange stok, uitmondend in een windwijzer worden altijd het laatst verborgen, als de zomer begint.
In de late herfst komt de aanblik weer in omgekeerde volgorde terug.

Gedachten, herinneringen, vergeefse pogingen van mijn innerlijk om vooruit te blikken op iets moois, leuks, of lekkers bewogen door mij heen. Ik liet mij wegtrekken uit mijn aanwezigheid. Ik proefde de koffie nog nauwelijks.

Mijn blik viel op een grote boom, een machtige beuk, wiens vertakkingen gereed waren om aan de voorjaarscyclus te beginnen, en hun takken weer te verhullen. Tot ik, heel subtiel, nauwelijks zichtbaar een vage, groene gloed rondom de takken zag. Gisteren was dat mij nog niet opgevallen. Een groen aura, soms waarneembaar in het ochtendlicht, en soms ook weer verdwijnend in de schaduw van een overtrekkende wolk.

Ik kon weer de natuur van de boom zien, de ware aard, van dingen die verschijnen, komend en gaand in een onbegrepen ritme, niet verschillend van alle andere verschijnselen. De natuur van de boom, die hetzelfde is van de natuur in mij, de kerktoren, de gouden bol, de windwijzer, de verkiezingsuitslag en de uitbarsting van groene bladeren aan de beuk. En ik begreep weer dat het allemaal goed was zoals het was, is en altijd zal zijn.