Het jaar 2020 – dag 244 – nederland

Vandaag dacht ik: ben ik een egoïst? In de herfst van mijn leven ben ik de gang van zaken, mijn beslissingen, aan het overdenken, onderzoeken. Sommigen zullen mij een eigengereid persoon noemen, iemand die zijn eigen gang is gegaan. Heb ik te veel aan mijzelf gedacht bij het nemen van beslissingen?

Het is waar, ik probeer mijn eigen stuurman te zijn, van leraren denk ik: wat jij kan kan ik ook, al sta ik wel open voor de ideeën van mensen om de maatschappij te hervormen, te verbeteren,  Tenslotte leef ik in die wereld.

Ik kijk ook graag naar Brainwash van Human op de tv, om kennis te nemen van andermans ideeën en standpunten. Ik bedoel te zeggen: al ben ik schuw, ik ben niet helemaal van de wereld. Maar ik heb een hekel aan wat ze in het boeddhisme loze kletspraat noemen. Er is veel gebakken lucht om mij heen. En zogenaamde leiders. En leerlingen.

Waarom denk ik dat ik een egoïst ben? Dat komt door een uitlating van mijn dochter: ” Je was er vaak niet’ (voor ons, maar dat zei ze er niet bij). Ik neem aan dat ze mijn grote afwezigheid vanwege mijn werk als misdaadverslaggever bedoelde (want in mijn vrije tijd probeerde ik juist wel aandacht te schenken aan het gezin) waardoor verjaardagen, Kerst en jaarwisseling en andere feestelijkheden vaak buiten mij om gevierd werden en ik ergens in de klei stond bij weer een moord of ramp.

Eén keer tekende ik bezwaar aan tegen deze gang van zaken toen de telefoon rinkelde net op het moment dat ik met het gezin op het punt stond naar een feestje van mijn vaders verjaardag te gaan. De hoofdredacteur belde, er was weer wat buitengewoons gebeurd. ‘Kan je geen ander sturen, mijn vader is jarig,’ zei ik. Even was het stil en toen zei de eerste onder zijns gelijken: ‘Als je niet gaat is dat werkweigering en ontsla ik je.’ En ik ging omdat hij gelijk had.

Mijn hele leven heb ik mijn eigen ding gedaan, gestimuleerd door mijn ouders die ook niet in het gareel wilden lopen. Eigengereidheid was een groot goed in ons gezin. Zo ver ik het zelf kan beoordelen. Zo kleurde ik mijn leven in, zonder plannen of zicht op een toekomst. Ik had de mazzel goede mensen te ontmoeten, onder wie een stuk of vijf levensadviseurs, gewone mensen overigens, die mij  zo af en toe de kneepjes van het (over) leven bijbrachten. Geen leraren maar voorbijgangers.

Al heel jong was ik de eigenaar van twee persbureaus en gaf ik leiding. In 1972 ontmoette ik de latere moeder van mijn kinderen en toen werd het inrichten van mijn leven toch iets anders. Samen is toch meer dan alleen. Zeker toen in 1977 mijn dochter geboren werd en we ineens ongediplomeerde ouders werden. Wisten wij veel. Ik bleef mijn eigen weg gaan, met de instemming van mijn partner, een zelfstandige vrouw die ook een eigen koers voer maar wel met de zorg voor een klein wezentje van wie we de belangen niet mochten schaden.

Ik verhuisde keer op keer, trok door het hele land, de sociale leefomgeving van mijn gezin veranderde steeds. Mijn tocht was vanzelfsprekend, zo leek het, met volledige instemming van de moeder, die met mij ook steeds een nieuw eigen werkplekje vond onder de zon. Naar de mening van de twee jonge kinderen werd niet gevraagd als ik weer een verhuisbedrijf belde om naar een andere bestemming te gaan. Ik trok ze mee in mijn kielzog. Bepaalde waar ze opgroeiden, of ze een dialect spraken, welke school ze bezochten. Welke kansen ze hadden op een baan.

Nu is het stemmetje in mijn hoofd actief, dat vraagt: ‘Hoe weet je nou dat jij het beste voorhad met je kinderen, door steeds te verhuizen, buren die stonden te janken als je vertrok, jouw kinderen hun vriendjes ontnam, een baan als misdaadverslaggever te aanvaarden met het risico van soms langdurige afwezigheid. Heb je wel die goede keuzes gemaakt waarop je je zo voorstaat. Of ben je inderdaad een egoïst?’

Het is best deprimerend, ik weet het antwoord niet. Het is de wet van karma, oorzaak en gevolg. Waar ik ging nam ik anderen mee, met de beste intentie. Maar het was ik die ging. Had ik dan niet moeten gaan?

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.