Het jaar 2020 – dag 3 – minschuw

Ik rook niet, drink heel weinig alcohol, eet meestal vegetarisch en gebruik geen drugs. Snoep wel (te veel). Daarom zit ik ook dagelijks op de hometrainer die wat mij betreft ook buiten het home mag staan. Zodat de wind om mijn hoofd waait.

Ik had me eind vorig jaar, dat niet van zichzelf bestaat, voorgenomen om geen goede voornemens te maken voor 2020. Wat was er te wensen?

Tot de gids voor ouderen van de gemeente Bunkerstad in de bus viel, met een begeleidend schrijven van de voor ouderenzorg verantwoordelijke wethouder die schreef dat hij blij was met de ouderen in Bunkerstad en ze ook gezond wilde laten blijven. Ja, dat scheelt weer in de kosten voor de stad en anderen, dacht ik.

Van het gidsje zelf werd ik niet vrolijk. De oudere Bunkerstadbewoner werd afgeschilderd als een armlastige, imbeciele, agtelijke gladiool, een lastpost, ziek, zwak en misselijk, eenzaam maar niet alleen, daarom stond het gidsje ook vol met nuttige adressen voor de ggz en winkels waar ze luiers voor volwassenen verkopen.

Er stonden ook adressen van buurthuizen en soort sociëteiten in waar ze cursussen gaven, of waar je  gewoon een bakkie kon doen of gezamenlijk de maaltijd gebruiken. Maar ook instellingen waar ze met taal en filosofie aan de slag gingen. Dat bracht me op het volgende voornemen: ik zal in 2020 minder schuw worden. Trots vertelde ik het tegen mijn vriendin, de kleindochter van Thijmen, de zeevisser. Mijn vriendin is een erg aardige en leuke vrouw die mij nooit de maat zal nemen. Maar nu begon ze toch zuinig te kijken en zei: dat lukt je toch niet. Ze spreekt uit ervaring.

Ik had haar eens verteld hoe ik in mijn huisje in een kleine vestingstad in Gelderland in de woonkamer achter de bank was gekropen, languit op de vloer liggend, omdat kinderen begonnen aan te bellen en liedjes gingen zingen. Mijn hemel, wat een inbreuk op mijn privacy, er zou in de Grondwet een artikel moeten worden opgenomen waarin dat verboden wordt. Ik wist niet anders dan dekking te zoeken achter de donkerbruine bank. In die tijd hadden die kinderen zaklampen bij zich en ze begonnen door het raam van de woonkamer naar binnen te schijnen en zagen een stuk van mijn lange benen achter de bank uitsteken. Hij is thuis, riepen ze, en ze begonnen een ander- minder vriendelijk liedje te zingen, waarin ik het woord gierigaard meende op te vangen.

Dus mijn vriendin zei: dat lukt je toch niet. Maar ik ga echt doorzetten en begin met contact maken zittend op een bankje ergens in Bunkerstad. Een minuut of tien, ik ga voorzichtig beginnen. De kleindochter van de zeevisser gaf me in overweging om post te vatten bij een kinderboerderij -‘jij bent toch zelf ook opa’- maar daar is mijn leven mij te lief voor.

Ik maak me nu al een voorstelling hoe mijn leven zal veranderen door die contacten. Ik ben schuw geworden door als journalist tientallen jaren naar duizenden anderen te luisteren. Vol begrip met een open attitude. De handen open op tafel en- dat had ik in een training opgedaan, af en toe een knikje ter aanmoediging geven en zeker niet in slaap vallen. Dat is me helaas toch wel een stuk of tien keer overkomen in al die decennia aandacht waar meditatietraining niks bij is.

De laatste tijd betrapte ik me erop dat ik door mijn schuwte niet meer geïnteresseerd was in de ervaringen van Truusje die met Jan was getrouwd en een zus was van Maartje die het ook moeilijk had omdat haar man Tinus aan de drank was en geen hometrainer had en het ook op zijn werk niet naar de zin had. Ik moest dan altijd denken aan mijn boeddhistische leraar die zei dat je geen loze kletspraat moet spuien. Zo diep kan een mens -ik- zakken.

Ik hoop dat mijn bankzitten daar verandering in zal brengen en dat ik weer oprecht belangstelling zal krijgen voor Truusje, Jan, Maartje en Tinus en hun hond Klaartje de Vijfde en dat mijn gedachten weer niet afdwalen naar Appie Heijn waar de Perla koffie mild in de aanbieding is als ze vertellen over de hoge toegangsprijzen van de Efteling. Dat ik dan niet denk: fuck op met je onzin ellende maar dat ik mijn geest transformeer in liefdevolle vriendelijkheid en beaam dat ik ook nooit meer naar De Efteling ga uit solidariteit met Truusje, Jan, Maartje en Tinus. Dat ik van ze hou en dat altijd zal blijven doen.

Maar eerst ga ik een bankje uitzoeken. Lekker dicht bij een patatzaak, want niet schuw zijn maakt hongerig.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of te twijfelen aan het nu.