De vos bedelde niet om voedsel, zij was er gewoon. Op het bordes van een koninklijk jachthuis van de Oranjes gisteren in een groot imposant bos vol oude en hoge bomen liep ze rond. Ze keek de mensen op het bordes en in de ruimte zelf niet aan, het was haar jachthuis en haar kroondomein. De mensen waren decor. Het dier werd ook niet gevoed, bedelde niet om een hapje. De vos was oud, eerder grijs dan roodharig. Haar rechter voorpootje hinkte, trok wat. Ze komt hier elke dag een kijkje nemen, zei de jachtopziener. Even later zag ik de vos bedachtzaam op een pad lopen om uiteindelijk in het bos te verdwijnen. Ontroering maakte zich van me meester. De vergankelijke vos. Zo oud en eenzaam, vond ik.
Aan het eind van de dag zat ik met een klein gezelschap in een klein, chique restaurant, ook middenin een bos. Toen ik er jaren geleden al voor het eerst passeerde, het was in de ochtend, dacht ik dat het een bejaardenhuis was. Zo rustig gelegen en een man en een vrouw op het terras met de krant. Het blijkt een psychiatrische inrichting te zijn vermomd als restaurant. Het personeel is er de baas en geeft dat duidelijk aan. Ze hebben allemaal hetzelfde fysiek. De personeelsleden praten voorgeprogrammeerd en zeggen vaak het zelfde als de collega’s. Op een beschaafde manier kraken ze de gasten af. Een vorm van amusement, maar je moet er wel tegen kunnen. Dat lukt me aardig. De zorg is er goed. Vorig jaar vroeg ik aan een personeelslid: Zeg bediende, ik heb zo vreselijk geknoeid, mijn hemd zit onder de vlekken, heeft u misschien een vlekkendoekje voor mij? Nee, zei de man resoluut, ik zit zelf ook onder de vlekken. De onverzettelijke man.
Gisteren viel het me op dat de jonge koeien in de wei tegenover het restaurant er zeer verzorgd, schoon en glanzend uitzagen. Het leek wel of de dieren door de wasstraat waren gegaan. Niet eerder had ik zulke schone koeien gezien. Kan het zijn dat jullie de koeien gewassen en geborsteld hebben om de gasten, zeg maar de patiënten, het naar de zin te maken, vroeg ik aan de gerant, zeg maar de hoofdarts. Wij hebben hier niet de hand in, zei de man. De onwetende.
Niet eerder ben ik in een restaurant geweest waar het personeel zo spreekt en handelt.
Laat in de gisteravond kwam ik thuis en zette even de tv aan. Ik zag verschrikkelijke beelden van dode en gewonde mensen in een winkelstraat in Barcelona, aangereden door andere mensen in een auto. Even flitste het door me heen: wil ik dit wel weten. Al de leuke dingen van de uren ervoor glipten weg.
De wereld zoals die is.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen.
Jacob zegt
Beste Joop wat je schrijft is weer heel herkenbaar. het enige wat ik je kan aanraden is om je tv niet zomaar aan te zetten. zelf wacht ik liever tot ik mijn stapeltje kranten in de middag of morgen afhaal en ze omgekeerd in de brievenbussen stop zodat het niet direct zo opvalt. noem het selectieve verontwaardiging of zo: sterkte verder.