Wat zou ik graag leven in een maatschappij waarin mensen samen leven, met mekaar de samenleving maken. Organisch. Zonder dat er muren worden opgeworpen. Een maatschappij waarin culturen worden gerespecteerd en er geen politici zijn die ‘pleur op of rot op’ zeggen tegen groepen mensen. Een maatschappij zonder witte of zwarte scholen, waarin het anders zijn wordt benadrukt en gepredikt. En openbare scholen de norm zijn. Een maatschappij waarin wordt erkend dat geloof in een god onder welke naam ook een privé zaak is, waarmee je andersdenkenden niet moet lastig vallen of op moet beoordelen. Een goddeloze maatschappij in de goede zin van het woord. Waar het in de eerste plaats om mensen gaat en geloof geen rol speelt. Waar waarden en normen uit het hart en hoofd komen en niet worden gedicteerd door geloofsbeleving. Een maatschappij waarin we de ander erkennen en zien en we het met elkaar niet eens hoeven te zijn en toch elkaar respecteren. Zo’n samenleving.
Het is maar een aandachtspunt op mijn levens boodschappenlijstje. Maar wel een belangrijke.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren.
