Chef voelt zich bepaald niet weerloos, maar heeft zijn bestaan ook waarde? (Lucebert: alles van waarde is weerloos). Het is niet aan Chef om daar een antwoord op te geven. Misschien hebben anderen daar een oordeel over. Chef heeft er nooit om gevraagd geboren te worden. Op een dag was hij er. Zijn ouders waren blij met hem, zijn zusjes en broer ook. Waar was Chef voor hij geboren werd? Is hij een wedergeboorte? Werd hij geboren met een opdracht en welke dan? Waarom is hij in dit gezin geboren? Het is niet Chef zelf die dat vraagt maar een alter in hem.
Als Mozes in zijn rieten mandje dreef Chef voort in de stroom van het leven. Tot nu toe vroeg hij zich nooit af of zijn leven, zijn bestaan zin had. Hoe meet je dat ook? Een paar keer in zijn leven ontmoette hij mensen die indruk op hem maakten, die hem adviseerden nog even voort te drijven, nog niet aan land te gaan, indrukken op te doen, te leren. Hij ziet ze als zijn leermeesters.
Chef was arm en rijk. Had bezit en was bezitloos. Had altijd werk naar zijn zin. Had partners en niet. Zijn lieve kinderen zijn er, zijn fantastische kleinkinderen ook. Vrienden kwamen, slechts enkele gingen. Alles wat Chef aanpakte lukte en soms niet binnen en buiten zijn schuld. Chef voelt zich meer gever dan ontvanger en vindt dat niet altijd prettig. Zijn boeddhistisch leraar zegt: de Heer van de dood heeft je aangeraakt, wijzend op zijn grijze haren. Chef beseft: hij is in de winter van zijn leven.
Zijn vraag is eigenlijk ontstaan na het horen van een uitspraak van een vrouw, enkele weken geleden, die geboren werd in een gezin waarvan de ouders zwakbegaafd waren. Zo noemen ze dat. Hoe begaafd je moet zijn om in deze krankzinnige wereld vol geweld en koopzucht en manipulatie overeind te blijven, dat weet Chef niet. Het CDA in Bunkerstad wilde maatregelen nemen om te voorkomen dat de kinderen van de zwakbegaafden zouden worden verwekt. Is dat pro moord? Mogen die mensen ook geen kat en hond hebben, of ouders? In ieder geval, die vrouw die overigens wel een begaafde indruk maakte, was het wel met de christelijke politici eens. Dan was zij niet geboren, zei de verslaggever. Nee, zei de vrouw en wat dan nog? Had ze dan iets gemist?
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen Chef corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren.
