Chef zat gisteravond naar de detective Vera op een Nederlandse tv-zender te kijken, toen een balk onderin het beeld een extra Journaal aankondigde. In verband met een aanslag in Nice, Frankrijk, las hij. Hij zag mensen rennen, hoorde schoten, zag een witte vrachtwagen met een man in de cabine die twee kilometer lang, niet gehinderd door roadblocks, op duizenden mensen die een vuurwerk bijwoonden ter gelegenheid van quatorze juillet, inreed. Dit keer geen schutters die vanaf een afstand hun slachtoffers doodschoten, maar een vrachtwagen als moordmachine. Een man, terrorist wordt hij in de media genoemd, die zijn slachtoffers als het ware aan kon kijken op het moment dat hij ze vermorzelde.
Het is verschrikkelijk en niet te bevatten. President Hollande was aangedaan toen hij tijdens een bijeenkomst vertelde dat er ook kinderen onder de slachtoffers waren. En buitenlanders. De president noemde ook de naam van de chauffeur. Een Nederlandse psychiater verklaarde de daad van de man, probeerde dat, door er op te wijzen dat de man in scheiding lag en in Frankrijk alleen maar werd geduld als Tunesiër. Een buurman van de dader zei dat de buurman geen radicale moslim was, niet praktiseerde.
Chef vroeg zich af wat er op het moment van de moorden door de moordenaar heen was gegaan. Hoe kil, hoe leeg, hoe gekwetst moet je zijn om mensen te verpletteren. Hoe verstoord moet de geest zijn. Hoe alleen, woedend misschien ook toen hij in zijn cabine stapte?
Vanmorgen zag Chef op de tv dat de Tour de France in Bourg Saint Andéol, een klein stadje in de Ardèche langs de oude Rhône gelegen zou starten. Chef bracht daar misschien wel het gelukkigste jaar van zijn leven door, met zijn gezin. ‘Bour’ wordt het stadje genoemd door de inwoners en door Chef en zijn familie. Heel vaak zong hij daar ‘Here comes the sun’ en ‘Mooi was die tijd’ en werd hij bijkans gek van de mistral die door het Rhône dal joeg. Heel even verdween vanmorgen de zwarte nevel in het hoofd van Chef door Nice en vond hij troost in de beelden van het oude Bourg Saint Andéol. In tijd van ellende kunnen sommige herinneringen zo troostrijk zijn.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen Chef corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken.
