Chef las ergens in een mail de zin: ‘Veel plezier en maak mooie herinneringen’. Dat trof hem omdat hieruit de intentie spreekt om goed te doen en het kwade te weren. Mooie herinneringen maken in de snelkookpan van het leven, wie zou dat niet willen. Voor later, of niet later, als je een blij gevoel krijg over iets wat je deed, of juist naliet, dat kan ook.
Sommigen hebben veel mooie herinneringen, wel duizend kilo. Anderen een paar gram, het zat ze zogezegd tegen in het leven. De wens ‘maak mooie herinneringen’ is zo veel omvattend. Die herinneringen deel je met anderen, worden vaak gemaakt met en door anderen. Ze gaan uit van het goede in de mens. Of de intentie om het goede te zien, met een glimlach naar dingen te kijken. Niet te veroordelen, niet oordelen maar de helpende hand uitsteken. Ik sta naast je, vertrouw me maar. Toekomstige herinneringen zijn het grote voertuig, ze houden je in leven. Je zou ze ook karma kunnen noemen.
Elke dag maken we herinneringen door goed te doen. Elke dag maken we herinneringen door naast de pot te piesen. Elke dag beginnen we opnieuw.
In reacties en artikelen in het BD vragen sommige mensen zich af of, als ze in een situatie anders hadden gehandeld, ze de herinneringen hadden kunnen beïnvloeden. Dat de herinneringen mooi genoemd konden worden omdat een huwelijk, een relatie dan mogelijk had voortgeduurd. Waren ze er maar geweest voor hun partner, hadden ze maar geluisterd, hadden ze maar het goede gezien…
Chef is ook gescheiden van de moeder van zijn kinderen. Was hij maar anders geweest in dat huwelijk, denkt hij soms. Scheiden van een ooit dierbare partner hakt erin, weet hij uit eigen ervaring. Maar hij was niet een ander toen de relatieproblemen ontstonden. Wie hij wel was weet hij ook niet, hij was de man van het moment, steeds weer anders. Ongrijpbaar.
Hij is nu met de kleindochter van zeevisser Thijmen, Chef als de man van het moment. Met herinneringen.
Zijn ouders schreven een mooie herinnering toen zijn vader ernstig ziek was en nog maar kort te leven had. Op hun uitnodiging kwam het gezin samen in een pannenkoekenhuis in een bos in Rotterdam. Het was zijn laatste verjaardag.
Ze hoefden alleen nog maar de weg over te steken, Frans en Grietje, de ouders van Chef, naar het pannenkoekenhuis. Daar stonden ze naast mekaar, zoals ze altijd naast elkaar hadden gestaan toen ze hun eerdere herinneringen maakten. Dat kan Chef zich nog heel goed herinneren, dat moment in het bos. Mooie herinneringen…
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Geef een reactie