Het jaar 2022 – dag 111 – herinnering

De Vrouw aan de Top riep gisteren de landelijke pers bijeen om te zeggen dat het haar speet dat zij vergeetachtig was geweest, niet goed had gereageerd op beschuldigingen van vrouwonvriendelijk gedrag in haar organisatie door een topman, door had moeten tasten- maar ze kon berichtjes van een slachtoffer niet meer te voorschijn halen omdat zij een nieuwe telefoon had aangeschaft maar wel kon ze zich een telefoongesprek met het slachtoffer herinneren waarin zij die vrouw verwees naar een advocaat van haar bedrijf. Terwijl ze toch had aangegeven dat zij er zelf zou zijn voor alle slachtoffers.

‘Het spijt me’, zei ze meermalen. Wat haar speet bleef een beetje in het ongewisse, was het haar eigen falen, het feit dat een landelijk dagblad de zaak naar buiten bracht, het gebeurde zelf, het bleef vaag. De bijeengeroepen landelijke pers waarvan zij dacht dat die kritiekloos haar verklaring aan zou horen, zo leek het, kreeg er op een gegeven moment ook van langs. Het lijkt wel of jullie er hier zijn vanwege de ophef, zei ze, alsof ze niet zelf de problemen had veroorzaakt.

Ik kijk nooit naar politieke debatten op tv omdat dat vaak geen debatten zijn maar lynchpartijen, het afmaken van opponenten, natrappen, ordinair gebrul, uitzonderingen daargelaten. Maar ik meen vorig voorjaar keek ik naar het debat waarin de Vrouw aan de Top een rol speelde.

Aan de orde was het geheugen van de Haagse Historicus, de Vaste Torenbewoner aan het Binnenhof in Den Haag, die zich bepaalde kwesties niet meer kon herinneren of anders herinneren, een andere perceptie had. De Vrouw aan de Top adviseerde de Historicus min of meer zijn functie in het Landelijk Bestuur op te geven, af te treden vanwege zijn niet-handelen en vergeetachtigheid. Het spijt me, zei de Historicus.

Net zoals de Vrouw aan de Top. Wat zal de Historicus gisteren een plezierige dag hebben beleefd.

Vandaag verscheen de Vrouw aan de Top gedaagd door het Volk voor de Landelijke rechtbank voor toetsing van integer gedrag (LRVTVIG) in Pietersburen. De nu niet door haar uitgenodigde landelijke pers was er ook, nog meer in aantal dan gisteren. Het spijt me, zei de Vrouw aan de Top tegen aanklager en rechter. Ja, dat zeggen alle verdachten die hier verschijnen, berouw komt na de zonde, sprak de openbare aanklager. Het gaat erom of uw gedrag schadelijk is geweest en verwijtbaar, dat u had moeten weten waarvan u zei het niet te weten, aan spijt, daar hebben we hier in Pietersburen een broertje dood aan, hield de officier haar voor. Het spijt me, sprak de Vrouw aan de Top.

Na een uur toetsen en pleiten, inclusief een vrij lange theepauze van de rechtbank, legde de rechter de Vrouw aan de Top een levenslang verbod op om ooit nog een bestuurlijke functie uit te oefenen. Zelfs niet van een kinderspeeltuin. Dat spijt me, zei de Vrouw aan de Top.

Buiten de rechtbank klonk gehuil, nee, niet van medestanders van de Vrouw aan de Top, die had ze niet meer, maar van de zeehondjes die wel trek hadden in een lekker visje. Of een duikje in troebel water.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.