Ik voelde me gisteren net Wim Sonneveld, zingend over het dorp, langs het tuinpad van mijn vader, toen ik door de wijk Nieuw-Terbregge reed op weg naar de Snoerboer aan de Veilingweg.
Op de grond van mijn opa Johannes Vink, befaamd dahliakweker die ook een unieke zwarte dahlia kweekte waarvan de knollen na zijn dood door zijn kinderen per abuis werden verkocht, in Terbregge, vroeger boerengebied, staan nu mooie huizen met sloten en plassen en zijn de Boezem en de Rotte dichtbij.
Johannes Vink, hij wist niet beter dan dat dat nooit voorbij zou gaan.
Ik voelde me gisteren zo verbonden met mijn opa, die ik nooit fysiek gekend heb. Rijdend over zijn tuinpad.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.