Het jaar 2020 – dag 211 – groenlo

De foto hierboven is genomen in 1979 van onze woning in het Gelderse Groenlo (Grolle). Ik woonde er  na het vertrek uit de boerderij in Buurse met mijn vrouw, dochter en pas geboren zoon. We hadden vroeger, toen we in het Westen woonden,  wel van Grolle gehoord, de vestingstad met wallen, kanonnen en grachten en natuurlijk het Grolsche bier, in hippie- en studentenkringen erg geliefd en per krat goedkoop in te slaan bij de Edah. In de brouwerij in Groenlo stonden koperen gistketels, in die in Enschede stalen en het gerucht ging dat het bier uit Grolle daardoor lekkerder van smaak was.

De stadskern van Groenlo was een bedrijvige winkelstraat, met onder meer een bakker waarvan gezegd werd dat hij het mueslibrood had uitgevonden. In die tijd was pinnen nog niet uitgevonden, maar als je je portemonnee vergeten was mocht je achteraf komen betalen. Deuren werden ook niet afgesloten, zo goed was het vertrouwen.

Er was ook een streekziekenhuis in de stad, daar is mijn zoon geboren. Hij is er trots op een Geldersman te zijn. Ik heb er ook wat mee omdat veel familieleden op de Veluwe leefden (leven) en werkten (werken) en daar ook zijn gestorven. Als ik niet aan het werk was wandelde ik veel met mijn kinderen in de bossen bij het nabijgelegen Winterswijk of langs de Berkel, een riviertje dat achter mijn huis liep. In het bos bij Winterswijk had ik diverse malen ontmoetingen met een ree die niet schuw was en heel verbaasd naar de man met de kleine zoon in een buidel tegen de borst en een hond aan de voet keek.

Hoewel we van buiten kwamen werden we al snel geaccepteerd door buren en anderen. Wirkommen, zeiden we als we bij elkaar vertrokken. We gingen naar feesten in zalen van cafés, dat was daar zo de gewoonte en hadden het naar onze zin. En vierden onze feestjes thuis, met buren, familie en vrienden. De voor-en achtertuin zetten we vol bomen, struiken en gras. Een paar jaar geleden ben ik nog eens terug geweest in Groenlo en zag hoe mooi dat bos in de achtertuin er bij stond.

We leefden er onbekommerd- in het nu als jong gezin. Elke dag reed ik over de Twenteroute in een gammele Renault Vier naar mijn werk in Enschede, ik geloof toch wel een half uurtje lang en passeerde Usselo waar Gert en Hermien woonden. En een forellenkwekerij. Journalisten moeten ook vaak ’s avonds werken. Op zo’n avond in 1978 stapte ik in de auto en reed de Twenteroute op naar mijn interview. De radio aan. En ineens bevond ik mij in een andere wereld door mysterieuze muziek die uit de speakers kwam. Ik werd er zo door overmand dat ik de wagen bij een benzinepomp stilzette, ik kon gewoon niet verder rijden. De muziek zweepte de wagen binnen, werd steeds dreigender. Er werd tekst hoorbaar, nog nooit te voren had ik zoiets gehoord. Later bleek het om The eve of the war van Jeff Wayne te gaan die die muziek en tekst componeerde op basis van de science-fiction roman The war of the Worlds van H.G. Wells. Marsmannetjes landen op de aarde en gaan de strijd aan met aardbewoners die ze verliezen omdat ze sterven aan bacteriën op deze aardkloot. In 1938 sloegen Amerikanen massaal op de vlucht toen regisseur Orson Wells in een uur tijd zogenaamde nieuwsberichten de ether in zond over die landingen. Het was een hoorspel maar veel luisteraars hadden het begin gemist en verlieten angstig huis en haard. En ik zette de auto stil.

Omdat alles een begin en een eind heeft, besloten we op een dag vrijwel alle spullen in ons huis te koop aan te bieden. Sale zouden ze nu zeggen. We zetten een advertentie in het lokale sufferdje en lieten een week lang overdag mensen toe in onze woning. Enkelen kwamen elke dag en kochten niks, ze kregen wel een kop koffie, want Gelderse gastvrijheid is een groot goed. Na een week zaten we in een vrijwel leeg huis. Leegte is heerlijk.

Ik besef nu, bij het opschrijven van deze herinneringen, dat ik op veel plaatsen een voetafdruk heb achtergelaten. Dat het niet alleen mijn herinneringen zijn, maar ook die van vele anderen. Weet je nog wel, dat gezin Hoek.

Moedig voorwaarts!

BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak,  woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren.  Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.