Dwaalgids Hans geeft te denken

Maandag gaat het gebeuren. Maandag gebeurt het. Wat? Hans van Dam- normaal gesproken een niet weter, manifesteert zich in het Boeddhistisch Dagblad als een delende denker  (writers dana). Elke werkdag om 08.08 uur precies presenteert deze krant een aflevering uit zijn serie Hans geeft te denken. De Amsterdammer heeft de redactie verzekerd  zijn schrijfwerk in ieder geval fysiek jarenlang vol te kunnen houden en steekt daarmee de Carmiggelts en Blokkers nu al naar de kroon. Hans is op zaterdag vrij, lezers zien hem dan door de Amsterdamse binnenstad dwalen, op zoek naar niks. Zondags- als de cao voor boeddhistische tekstschrijvers dat toelaat, levert Hans een verhaal dat naadloos bij het gevoel van deze voormalige zondagsrustdag past. Het Nederlands boeddhisme schudt op zijn grondvesten. Hans Komt.

Wie is deze Amsterdammer? Van Dam, hertaler van de Linji lu en eigenaar van de website niet-weten.nl is in de wereld van de spiritualiteit in het algemeen en van het boeddhisme in het bijzonder een curieus figuur die zichzelf al dan niet schertsenderwijs een ‘dwaalgids’ noemt.

Hans: “Een dwaalgids is iemand die voorgoed de weg kwijt is en daarvan getuigenis aflegt. Zozeer is hij de weg kwijt dat hij niet eens meer weet of hij wel op weg was, of dat hij wás, of ís, of wat ‘voorgoed’ betekent, laat staan dat hij zichzelf ziet als iemand die voorgoed de weg kwijt is en daarvan getuigenis aflegt. Legt hij toch getuigenis af, dan eerder ter vermaeck dan ter leering, want wat valt er te leren aan een lege leer?

“Natuurlijk staat het iedereen vrij een voorbeeld te nemen aan een dwaalgids of iemand die zich daarvoor uitgeeft, maar vroeger of later zul je deze kwestie onder ogen moeten zien: Waarvan is de dwaalgids een voorbeeld? Waarheen wijst zijn vinger, en wijst hij eigenlijk wel? Tegen de tijd dat al je antwoorden in rook zijn opgegaan, en je vragen erbij, ben je hard op weg een voorbeeld te nemen aan je dwaalgids – maar dan hoeft het al niet meer.”

Zijn roeping als ‘dwaalgids’ geeft Hans van Dam gestalte door middel van ‘dwaalteksten’ die zijn niet-weten tot uitdrukking brengen.

Als ratten

Leerling: Wat is weten?
Meester: Van zinkend schip naar zinkend schip.
Leerling: Wat is niet weten?
Meester: Verzuipen.

Hans: “Tegen de stroom in bewegen dwaalteksten zich van de oplossing naar het probleem, van het antwoord naar de vraag, van de conclusie naar de premissen, van de stelling naar de onderstellingen, van begrip naar onbegrip, van zekerheid naar twijfel, van helderheid naar troebelheid, van vasthouden naar loslaten, van weten naar niet weten – en daar dan weer voorbij.”