Vandaag is dichter, aucteur en muzikant Jules Deelder gestorven. De nachtburgemeester van Rotterdam. Ik ontmoette Jules voor de eerste keer in het Amerikaanse opvangcentrum YMCA dat indertijd in het Rijnhotel in het centrum van Rotterdam gevestigd was. Wie en wat er werd opgevangen is me na zo lange tijd geleden niet meer duidelijk. Ik meen me te herinneren dat de YMCA een maatschappelijke organisatie was/is die zich bezig hield met mensen die dreigden te ontsporen. Hoe dan ook- het was er met name ’s nachts als de kroegen sloten, een vrolijke boel. Met al die ontspoorden.
Toen ik vanmorgen in Het Journaal de dood van Jules vernam dacht ik gelijk terug aan al die andere mensen met wie ik in die tijd optrok. Journalisten, fotografen, filmers en cameramensen. Een ervan was Jan V., journalist bij het dagblad Trouw. Jan was een ietwat vreemde man met een vreemd soort humor. Op een dag reden we in mijn Lelijke Eend door het Oude Westen van Rotterdam, we kenden die wijk als onze broekzak. Op een stoep van een straat liep een man. Jan zei: even de weg vragen. Wij stopten naast hem en Jan vroeg aan de man of hij die en die straat kende, niet ver uit de buurt, wisten we. Een zijstraat van de Witte de Withstraat.
Bereidwillig stak de man- dat was toen de gewoonte in Rotterdam, zijn hoofd door het rechter geopende zijraam van de auto en begon de weg te wijzen aan Jan. Heel langzaam bleven we doorrijden met de man en het hoofd in de auto die ons als een bodhisattva niet in de steek wilde laten en zich aan het portier vastklemde om het contact niet te verliezen. Hij zal thuis wel verteld hebben over die twee malloten in de auto.
Nu, met de dood van Jules Deelder, is het tijd om mijn excuses aan die man aan te bieden. Ik ben bezig met een grote zuivering. Niet te verwarren met de Chinese en Sovjet-Russische.
‘Sorry, we hadden je nooit op zo’n manier de weg moeten vragen. We hadden je helemaal de weg niet moeten vragen omdat we die al wisten en we nergens naartoe op weg waren. Ik hoop dat je ons kunt vergeven.’
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord. Breken met de familie. Het haten van planten en groenten. Aantijgen of beschuldigen. Het stopzetten van gedachten. Sprookjes verwerpen. Houden van Donald Trump. Sommigen voederen geen vogels meer. Of gaan de redactie stalken en bedreigen. Of geloven niet meer in Sinterklaas. Of wantrouwen de banken. Of te twijfelen aan het nu.
