In het boeddhisme kan je elke keer opnieuw het pad betreden, mislukken bestaat niet of word je in ieder geval niet kwalijk genomen. Door niemand niet.
Daarom is resultaat meten uit den boze.
Deze week hield ik desondanks 25 jaar praktiseren van de dhamma, de leer van de Boeddha, tegen het licht. Niet om te weten wat het mij bracht of de leegte die het veroorzaakte. Ik wilde ook geen examen afleggen.
Ik kwam erachter dat ik eigenlijk een moeddhist ben, dat niet de Boeddha maar mijn moeder mij van kinds af aan op een organische wijze empathie, compassie en liefde voor alle levende wezens inclusief mijzelf bijbracht en ik dat probeer te praktiseren. Dat het boeddhisme zonder dat ik dat besefte toch een soort meetlat is geworden maar niet de nummer één is. Dat is mijn moeder Boeddha. Zonder het boeddhisme was ik- die niet van zichzelf bestaat, ook in deze staat van zijn geweest. Boeddhisme is voor mij een reservewiel. Het voertuig heet Grietje.
Moedig voorwaarts!
G.J. Smeets zegt
Touché.
Ruud van Bokhoven zegt
Je hebt geluk gehad Joop, vele kinderen hebben een slechte jeugd gehad en trekken daar op latere leeftijd nog de gevolgen van door de besmeurde rode draad.
Gelukkig heb ik net als jij ook een goede jeugd gehad en al had men bij ons thuis nog nooit van de Boeddha gehoord, zij gaven mij de rode draad die pas veel later nu zij er zelf niet meer zijn leid naar wie ik nu ben, leven met het boeddhisme.
Namasté.
Daishi zegt
Misschien de naam veranderen. Het Moeddhistisch Dagblad.