Een paar feiten op een rij die wij allemaal, zelfbenoemd boeddhist of niet, aan de leed-broek hebben. We hebben de biotechnologische CRISPR-cas9 methode (dat is zeer riskante genoomverandering, kun je googlen wat het inhoudt) aan de broek. En toenemend bacteriële resistentie tegen antibiotica bij mens en dier aan de broek. En toenemende cybermafia van onder meer Facebook. En toenemende massa-emigratie wereldwijd naar grootstedelijke agglomeraties. En toenemende Co2-gerelateerde globale opwarming. En toenemende weersextremen wereldwijd. En dan laat ik onder meer de vaten nucleair afval die overal ter wereld liggen te roesten maar buiten beschouwing.
Al die dingen betekenen concreet lijden c.q. uitzicht op lijden. Boeddhisten in NL zijn in leed gespecialiseerd en ook clubs als Greenpeace NL, Urgenda en Avaaz NL. Het verschil is dat boeddhisten voor anderen geen merkbaar verschil maken. Terwijl het genoemde drietal voor iedereen merkbaar en concreet verschil heeft uitgemaakt en uitmaakt. Meditatie en contemplatie op zelf / niet-zelf zet geen zoden aan andermans dijk, uiteraard wel aan je eigen dijk. Daar verandert een korte dagelijkse oefening of een 1/2/3/5/10 daagse niets aan.
In 2014 schatte de BUN het aantal NL boeddhisten op 50.000, hetgeen klein bier is op 17 miljoen landgenoten. Greenpeace NL had toen 300.000 leden/donateurs. Avaaz NL heeft er momenteel 500.000, niet wat je noemt ‘peanuts’ naast klein bier. Als maatschappelijke factor stelt het NL boeddhisme heel erg weinig voor. Als kennisbron over feitelijk leed waarmee dit stukje begon stelt het boeddhisme helemaal niets voor.
Laten we wel wezen, het boeddhisme is een meditatie-praktijk waarvan de initiator heeft gezegd dat je er het best mee ophoudt als je er genoeg van hebt opgestoken om ook zonder verder te kunnen met je leven. Van die zelf-relativering bij monde van Shakyamuni is weinig te proeven in het NL boeddhisme. Er staan warempel een paar punten op het collectieve programma waarbij de individuele kwesties van 50.000 hardhorenden totaal irrelevant zijn.
Disclaimer: felle voorstanders van in stand houden van de meditatiepraktijk – ikzelf ben er zo een – doen er m.i. goed aan genoegen te nemen met wat die praktijk hen heeft gebracht. En zich voor te stellen of hun (klein)kinderen over 15, 20 jaar zich dezelfde luxe kunnen permitteren als die luttele 50.000 anno 2018. Let wel: over 15, 20 jaar zijn minstens drie feiten waarmee dit stukje begon tot explosieve wasdom gekomen en onze (klein)kinderen gaan dat meemaken.
Daarover wellicht een andere keer.
Geef een reactie