Gisteren werd ik door enkele mensen gebeld: het kabinet is gevallen, zeiden ze. Als wij maar overeind blijven, antwoordde ik. Ik opende de verrekijk en zag hordes journalisten die zich bijna fysiek binnendrongen in de politici die passeerden.
Ze hadden niets te melden, waren verdrietig of pissig, voelden zich verraden, dat soort zaken. De politici. Eigenbelang speelde ook een rol: NSC en BBB zijn verdampt en zullen naar verwachting geen rol meer spelen in de landelijke politiek. Schoof ging naar de koning om daar de ontslag van het kabinet aan te bieden. Hoe zou dat gesprek verlopen zijn, tussen de koning en de minister-president? Is Schoof blij, gaat hij weer hardlopen in marathons?
Vandaag ook weer eventjes gekeken naar de verrekijk, naar het debat in de Tweede Kamer over de val van het kabinet Schoof. Wilders werd voor prutser uitgemaakt, hij had zijn beloften aan het volk niet niet waargemaakt: btw op voedsel naar nul, halvering eigen risico ziektekostenverzekering, bevriezen huren, kinderopvang. Eigen kinderen eerst toch?
Hij sprak over de Islam, de asielzoekers die ons land onveilig maken en aan de grens moeten worden tegen gehouden en ontweek de gedane beloften. De oppositie beloofde goede voorstellen te steunen, tot de verkiezingen eind dit jaar. Verslaggevers deden verslag en interviewden politici die inhoudelijk niks te vertellen hadden.
De verrekijk begon te kreunen en ik ook dus we besloten het apparaat uit te zetten en niet verder te kijken. Dat scheelt ook stroomkosten en is goed voor het milieu.
We leven in gedegenereerde tijden, dat blijkt wel.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.