Vanmiddag at ik een broodje bij Dennis Frietpaleis aan de Parkkade 1 in de Maasstad. Het is wel een beetje een vreemde naam voor een klein restaurant waar ze veel meer serveren dan – de overigens heerlijke- frites. Dennis en zijn vrouw maken de gerechten met liefde, dat proef je.
Een heerlijke koele zeewind woei over het water van de Nieuwe Maas. Mensen genoten op bankjes van het uitzicht en de zon. Water stroomt en de rivier is nooit dezelfde.
Ik keek naar het monument aan de rivier dat is opgericht om de Rotterdammers te herdenken die in november 1944 tijdens een razzia van de Duitse bezetter als dwangarbeiders zijn weggevoerd. Mijn vader was er een van.
Ik hoorde laatst van mijn zus, in 1944 een klein meisje, dat mijn moeder zich fysiek en verbaal tegen de Duitse soldaten keerde die de woningen doorzochten op zoek naar jonge mannen. ‘Je moet daar een man ophalen,’ wees ze naar een woning verderop in de straat waar een NSB’er woonde.
In de Meidoornstraat waar mijn grootouders woonden, woonde ook een Joods gezin. Het was 1942, 1943, en een klein meisje uit dat gezin vertelde mijn moeder dat ze de volgende dag op vakantie gingen. Pas later besefte mijn moeder wat die vakantie betekende.
In de hongerwinter van 1944 trok mijn moeder het land in op zoek naar eten, mijn opa stierf bijna aan hongeroedeem. Op 14 mei 1940 bombardeerden Duitse piloten Rotterdam, waarbij een deel van de familie van mijn moeder om het leven kwam.
Op de avond van de vierde mei was het stil in ons gezin. We beleefden het intense verdriet van mijn moeder om die zinloze moorden -het sterven van die haar dierbare mensen- en namen dat als kinderen, kleinkinderen zelfs, mee in ons verdere leven. Nu nog, op die vierde mei. Erfbaar verdriet.
Dat ging er allemaal door mij heen op die Parkkade – bij dat monument. Is persoonlijk verdriet dat onder de huid zit van lang geleden anders dan actueel verdriet? Emotionele pijn is niet aan data gebonden. Vroeger is nu, nu is vroeger.
In Gaza zijn de mensen ook op zoek naar voedsel en drinken, medicijnen, elektriciteit. De grenzen zijn al weken dicht en de Israelische regering weigert de eerste levensbehoeften toe te laten. Gazanen worden uitgehongerd. Bewust. Burgers, kinderen, komen om bij Israelische luchtaanvallen.
In Oekraïne sterven burgers door Russische raketten. Vredesonderhandelingen lopen vast, tegen Poetin loopt een arrestatiebevel wegens oorlogsmisdaden. Net zoals tegen Netanyahu, de Israelische premier. Niemand die ze in de boeien slaat.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Geef een reactie