Een avond nadat ik de twee goudkarpers had gekocht om mijn nieuwe beroep als vissenfluisteraar uit te kunnen oefenen en net op het moment dat ik voor het aquarium plaatsnam, begon het gedonder. Tokketokketok, tokketokketok, alsof de buurman met een drilboor plavuizen ging verwijderen. Een bonte specht, ik had het beest al eerder op die plek in de stervende grote, oude boom tegenover de Bunker gezien, ging de concurrentie met mij aan. Hij verdreef een kwartier lang de stilte en mijn voorgenomen gefluister. De goudkarpers leken er geen last van te hebben. De volgende avond begon de specht weer te hameren en de avond erna weer, op dezelfde tijd.
Eigenlijk heb je nergens in het leven vat op, besef ik. Zo ben je heppiedepeppie, zo verstoort zo’n prachtige vogel, die nooit hoofdpijn krijgt door zijn gehamer omdat zijn hersens in een vloeistof drijven, mijn goede voornemens. Het zal niet expres gebeuren, er is geen lama die tegen de vogel zegt: ga jij eens om kwart over acht in Bunkerstad de gemoedsrust van de voormalige Chef, die niet van zichzelf bestaat, verstoren, als test. Dat zal zeker niet.
Het gekke is, die goudkarpers heb ik nooit aangeschaft, dat heb ik maar verzonnen. De dag dat ik het stukje schreef plaatste ik een bericht over een hondenfluisteraar, dat inspireerde mij tot het schrijven over de goudkarpers. Mijn geest en fantasie gingen met mij op de loop. Maar die specht is wel echt, ook de oude, stervende boom. Dus het had zomaar kunnen zijn dat de specht het gefluister met de karpers had verstoord. Als ik de dag ervoor de vissen had aangeschaft. Wat maakt het uit of een element in zo’n verhaal ontbreekt.
Ik hoop dat de specht vanavond weer gaat hameren. Dat hij mijn fantasietjes niet erg vindt. Zijn we niet ons hele leven bezig om dingen in te kleuren, het leven en ons bestaan mooier te maken dan het is. Nou ja, mooier, anders en soms completer. Over dat fluisteren: of het nou om kinderen, je partner of een huisdier gaat, jouw boodschap wordt krachtiger als je die fluistert. Dat dwingt de ontvanger tot volledige aandacht. En tot slot, ik had ook geen aquarium.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. Kwaad spreken over Feyenoord.
