Morgen is het één april. In de afgelopen dagen zag ik in het Journaal een item waarvan ik dacht dat het wel eens een grap kon zijn. Ik ben vergeten welk item dat was. Vroeger was ik meer geobsedeerd door 1-aprilgrappen dan nu. Verzon ze ook zelf. Zou het door het ouder worden komen dat zaken vervlakken, niet meer zo belangrijk zijn? Of heeft dat met tanende humor te maken. Ik lach nooit meer om grappen of snedige opmerkingen van conferenciers. Verzuur ik of ben ik in de tijdelijke niet-lach fase van mijn leven beland. Vroeger had je in Rotterdam de feestartikelenzaak van Frans Moret. Ik kocht daar goochelspullen om anderen te vermaken. Simpele spullen zoals het leven ook simpel is.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan.
