Een Amerikaanse vrouw gaat in de VS een rechtszaak beginnen tegen haar voormalige werkgever omdat die haar op straffe van ontslag dwong, in een zogenoemde dress code, naaldhakken te dragen. De vrouw werd ontslagen. In een documentaire zag je hoe vrouwen met een grote tas over de schouders- met schoenen met naaldhakken, op platte schoenen zich door New York verplaatsten.
Ik haat naaldhakken, alleen het geluid al. En ik heb medelijden met vrouwen die er al of niet vrijwillig zich mee verplaatsen. Met alle respect, ze doen me denken aan een door mannen georganiseerde keuring vrouwenkuiten. Ik heb een hekel aan dat soort mannen. Ik kan me niet voorstellen dat vrouwelijke topmanagers een dergelijke dress code zullen voorschrijven aan hun vrouwelijke werkneemsters.
De vrouwen met wie ik verkeer dragen degelijk schoeisel. Het zijn ook degelijke vrouwen, niet van de Zuidas, al zitten daar mogelijk ook degelijke vrouwen.
Ik moet bekennen dat ik nooit naaldhakken heb gedragen, wel een tijdje modieuze schoenen die net zoveel kostten als een goedkope fiets. Die schoenen knelden vreselijk, net als de blauwe zijden shawl rond mijn nek. Ik was toen aan het lijnen en keek nooit in de spiegel. Toen ik vijfentwintig kilo was afgevallen was daar het spiegelmoment. Ik zag een man die ik niet herkende, met knellende schoenen. Shawltje, schoenen en het dieetboek gooide ik in de vuilnisbak en ik ging terug naar mijn eigen dress code. Met makkelijke bootschoenen die ik in een wip uit kan trekken. Tempelschoenen noem ik ze.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan.
