Gooood-evening! boeddhisten in de Lage Landen

Een paar keer per dag vliegt er een gele traumahelikopter over de Kloosterbunker. Niet altijd via dezelfde route- de ene keer in het zicht van Chef, de andere keer aan de voorzijde van de Bunker waar Chef geen zicht op heeft. Heel in de verte ziet Chef de bestemming van de piloot: het Erasmus Medisch Centrum. Chef weet ook waar de helikopter op landt, een platform zo groot dat je er nog geen partijtje tafeltennis op kunt slaan. Er is een deur naar het ziekenhuis waar zorgzame handen de patient van de helikopterbemanning overnemen. Die gele wentelwiek ontroert Chef. Alle techniek, de bemanning aan boord, de wachtende artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis, om één kostbaar mensenleven te redden. In een wereld waarin mensenlevens niet meer lijken te tellen.

Chef kent een rooms-katholieke pastoor (met dubbel o) die in Bunkerstad veertien jaar verpleegkundige op een ambulance was. Vaak was hij als eerste ter plaatse bij een ongeluk en moest beslissingen nemen waar een leven vanaf kon hangen. Zijn huidige ambt lijkt een verlengstuk van zijn werk op de ambulance. Hij heeft te maken met stervenden en overledenen. En de nabestaanden. De pastoor gelooft in een God en dat is niet vanzelfsprekend. Chef kende een pastoor die op een dag besefte dat zijn God niet bestond- een illusie was, maar toch in het ambt bleef omdat er brood op de plank moest komen. De pastoor van de ambulance groeit juist in zijn geloof, zo lijkt het. Misschien door zijn voorgeschiedenis, door de momenten  waarop het leven onder zijn handen wegglipte. Hij de dood in de ogen keek.

Voor menigeen zou dat een reden zijn om in niets meer te geloven. Niet voor deze pastoor die gelooft in het kostbare van het leven, elke geboorte is weer een schepping. Een kans op een mooi mens, zoals de Boeddha ooit een baby was. De pastoor heeft een hobby: hij is klokkenmaker. Klokken die allang stil staan krijgt hij weer aan de praat, natuurlijk niet als zijn Baas het uurwerk stopt. De pastoor is ook boeddhist, een paar keer per jaar is hij in Sri Lanka waar hij humanitaire hulp verleent aan de allerarmsten. Je merkt dat hij theravada boeddhist is als hij een dienst leidt in zijn kerk in Nederland. Een kort knikje, in plaats van een diepe buiging. Aan dat soort zaken moet Chef denken als de helikopter overvliegt.