Ik zag gisteren op tv dat er vuurwerkvrije campings zijn waar hondeneigenaren met een tik – eigenaar en hond, in de late decembermaand naartoe vluchten omdat de hond bang is voor vuurwerk, gaat rillen en het staartje laat hangen, vertelde een vrouw met hondje voor de camera. Zo zielig.
Op deze camping geen vuurwerk, vertelde de eigenaar trots.
Als kynoloog in ruste merk ik dat honden in de contacten mensen verdringen. Ze worden als menselijke wezens gezien. Er zijn zelfs organisaties die loslopende zwerfhonden of honden die onder slechte omstandigheden in verre vreemde landen leven, opvangen en met een vliegtuig of auto naar Nederland transporteren.
Mijn dochter was een Nederlands opvangadres voor die honden en moest ze verder onder dak helpen. Twee van die honden hield ze zelf, een van de honden beet een vinger van haar af. De twee stonden regelmatig klaar om ook mij aan te vallen, hapten naar mij. Ook andere verplaatste honden deden dat.
Ik durf te beweren- op basis van ervaringen, dat de meeste van straat geplukte honden uit verre vreemde landen gestoord zijn. En bang, angstig, dat uiten in hun gedrag. Ook voor vuurwerk, knallen, harde geluiden. Daarom gaan die eigenaars- die dat kunnen betalen, naar een vuurwerkvrije camping.
Lang geleden had ik zelf een hond, een lieve Rottweiler: Quintus. Ik leerde hem als leider van de roedel te gehoorzamen, voet, af, lig, dat soort zaken. Maar hij bleef gewoon een hond en geen vervangend familielid, zoals zo veel mensen hun huisdier zien en behandelen. Op een dag in een zomer wilde ik weten of hij bang was voor knallen en ging met hem naar een vereniging waar ze honden trainden. Een van de trainers vuurde een alarmpistool bij mijn hond af, en de hond bleek schotvast.
Niet dat zijn rust werd verstoord met de jaarwisseling. Voor mijn kinderen kocht ik wel wat vuurwerk maar dat was van een dusdanige kwaliteit dat ik andere mensen op straat moest vragen een paar minuten kalm aan te doen omdat anders mijn vuurwerk niet te horen was: ongeveer 20 decibel.
Terug naar de honden op de camping. De eigenaren waren enthousiast, hond blij. Campingeigenaar blij. Zo rond de vierde januari trokken de eigenaren met hond weer naar huis. In de gang lag oma zwaargewond, vuurpijl tegen het hoofd. Voor haar geen camping. Daklozen, politie, brandweermensen en ambulancemedewerkers, moesten al of niet in een ziekenhuis bijkomen doch dat kon de campinggasten niet schelen: eigen hond eerst.
Ik vind de minister van uitsluiting Faber een afschuwelijk, kil mens. Doch wanneer presenteert ze een noodwet om de transporten van angstige en gevaarlijke honden uit verre landen te verbieden. In het belang van wij Nederlanders.
Moge iedereen gelukkig zijn, met name jij.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
G.J. Smeets zegt
Knalherrie doet mijn hond niks. Zelf maakt hij knalherrie als een ambulance met gillende sirene op de weg een eind verderop passeert. Hij reageert erop met een oorverdovend blafsalvo dat overgaat in snoeihard gehuil een wolf waardig. Kynologisch verantwoorde oordoppen bijgeleverd bij een aangeschaft pakket vuurwerk, daar moest de politiek eens naar kijken. Waf!