Het doet zo mooi maar ook ongewoon aan, de toestand waarin ‘ik’ nu verkeer. Het is zo moeilijk uit te leggen, onder woorden te brengen. En nee, het ontstond niet door een intensieve meditatie of retraite of een peptalk of aangedragen wijsheid van een leraar. Het stroomde zo mijn leven, mijn hoofd binnen.
Het begon ergens in de vorige week. Ik heb het niet genoteerd in de agenda – zoals ik doe om ijkpunten in mijn leven vast te leggen, omdat de ervaring pas later kwam.
‘Ik’ verkeer in een kalme, warme oplettende rust. En kan me niet herinneren ooit zo scherp te hebben waargenomen. Dat lijkt haaks op elkaar te staan. Wat ik zie, hoor en beleef – het was vorige week best wel hectisch – dwarrelt neer in die warme kalmte. Maar de beleving is er voor honderd procent. Ik zag mensen om mij heen kwaad worden in kwesties die mij ook aangaan. Ik ontmoette en sprak met vrienden die zwaar door het noodlot getroffen zijn. Die kwaadheid en dat verdriet beleef ik intens mee in die warme, vriendelijke kalmte. Ik leun niet achterover, ben er met volle aandacht bij. Alert. Maar ook stilte.
Moge iedereen een lang, gelukkig en gezond leven hebben, niemand uitgezonderd.
Vrede en alle goeds, zeggen de Franciscanen.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
Jules Prast zegt
Duimpje omhoog!