Deze week maakte een kleinere zorgverzekeraar haar ziektekostenpremies voor het komende jaar bekend. Zo’n 14 euro meer per maand, zei een woordvoerder, onder meer door de sterk gestegen loonkosten in de zorg en het toenemen van het aantal ouderen die daar een beroep op doen.
Als oud-vakbondsman wil ik dat mensen goed betaald worden voor het werk dat ze leveren. Ik heb ook geen moeite met acties die daar voor gevoerd worden op initiatief van een vakbond.
Ik ben een minimale zorgafnemer, maak mijn eigen risico van zo’n 460 euro per jaar niet of nauwelijks op. Maar aan de premie die ik betaal merk ik wel dat de zorgverlening duurder wordt. Deskundigen vragen zich af of mensen die tot een bepaalde groep behoren, zoals (stok)oude bejaarden nog wel recht hebben op alle zorg. Je hebt zorgontwijkers, mensen die het eigen risico niet kunnen betalen en niet meer naar een ziekenhuis gaan. Ik ken ze persoonlijk.
In veel winkels wordt alcohol en tabakspullen verkocht. Dat heeft de overheid graag vanwege de accijns. Een overheid als crimineel, als dealer. Sigaretten en alcohol zijn in de kern dodelijke middelen. Worden deze gebruikers in de toekomst ook geweerd door artsen, in ziekenhuizen?
Ik dwaal af. Loonsverhogingen waar verpleegkundigen en anderen in de zorg recht op hebben zorgen voor niet op te brengen premies, voor ontwijking. Is een nationale ziektekostenverzekering dan een oplossing? Nee, want die wordt uit belastinginkomsten betaald.
Het cirkeltje is rond. Hogere loonkosten zorgen voor hogere ziektekostenpremies. Zijn er straks lege ziekenhuizen met goedbetaald personeel?
Moge iedereen gezond zijn, met name jij.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.