Gisteren schreef ik over de hommel die mijn lege geest moest vullen. Vandaag liep ik over de galerij van het Kloosterbunkergebouw en zag een echte sprinkhaan over het beton van de vloer lopen. Hij schoof richting regenafvoerpijp, volgens mij was hij wanhopig, maar dat kan mijn eigen invulling van zijn positie zijn.
Ik weet niet of sprinkhanen normaal gesproken in Nederland voorkomen, ik had er hier nog nooit eerder eentje gezien in het wild. Tijden en het klimaat veranderen. Het wachten is op de krokodil die de wacht houdt in dit klooster.
Moedig voorwaarts!
Moge iedereen gelukkig zijn, vrij van leed en gehechtheid.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.