Gisteren plaatste ik bij mijn column over vrouwpraat een foto van mijn moeder. Mijn leven lang had ik een bepaald beeld van mijn moeder, behulpzaam en zorgzaam voor mens en dier. Op de foto zag ik een vrouw die met haar handen haar argumenten kracht bij zette. Het een sluit natuurlijk niet het ander uit. Ik vond die ontdekking fascinerend.
Ook haar gezicht was anders dan ik me herinnerde. Van mijn zus hoorde ik ooit dat mijn moeder als jonge vrouw en al getrouwd met mijn vader Frans alles achter zich wilde laten en de wijde wereld in wilde trekken. Daar kwam niks van terecht. Ze werd als compensatie, denk ik, lid van de Rooie Vrouwen en zorgde als geen anders voor zwerfdieren. En voor ons, de kinderen. De wereld was aantrekkelijk voor haar, maar ik ben blij dat zij mijn moeder werd en mij het leven schonk.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.
