Het is vandaag 39 jaar geleden dat mijn lieve oma Trui stierf. Ik ben zo blij dat ik haar gekend heb. Die datum weet ik van mezelf maar de digitale agenda in Outlook in de PC meldde het. Er was geen uur ingevuld, de melding gold de hele dag. Gezelligheid bij mijn oma kende geen tijd.
We stonden aan de rand van het graf van mijn oma, in Kralingen, de moeder van mijn kinderen en ook de twee kinderen zelf. De kist zakte en mijn kleine dochtertje vroeg: ‘Ligt oma nu in een doos?’ Ja, zei ik, oma ligt in een doos.
De agenda in Outlook, de digitale tijdmachine, geeft alle dagen van het jaar meldingen over zaken en gelegenheden die ik zelf heb aangemeld. Ze staan ook in de papieren agenda maar omdat ik het altijd druk heb zonder druk te zijn vergeet ik daar soms in te kijken.
De tijdmachine meldt ook huishoudelijke zaken, bijvoorbeeld ‘planten water geven’ of dingen die extra aandacht verdienen, zoals het sturen van een kaartje of een telefoontje plegen. Sommige dingen meldt de machine niet omdat ik mijn geheugen wil trainen, ik kan ze dan wel weer checken in de papieren agenda. Het vergeet-mij-nietje.
De tijdmachine laat nooit lege gaten zien, hoewel ze er wel zijn, sommige mensen heb ik ontvriend en zijn dan voor mij niet meer jarig. Ze verdwenen in de digitale prullenbak en dat doet wel een beetje pijn. Maar ik kan met die mensen niet bevriend meer zijn, omdat ze hebben gemarchandeerd of de boel belazerd om daar zelf voordeel uit te halen. De tijdmachine stelde geen vragen toen ik ze verwijderde.
Moedig voorwaarts!
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen is waargenomen, het abonnement op te zeggen. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren maar niet weten waartegen. Het boeddhisme de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan. En zo gaat het maar door.