Afgelopen vrijdag had ik afspraken in het oosten van het land. De eerste afspraak was nog geen anderhalf uur verwijderd van Rotterdam, waar vandaan ik vertrok. Anderhalf uur is niet zo veel over goede wegen en in een goed onderhouden auto. Eigenlijk heel weinig. Het was een dierbare afspraak waar ik naar verlangde. Maar de weg leek wel van elastiek, eindeloos lang. Veel langer ook dan anderhalf uur rijden. De Van Brienenoordbrug stond open om scheepvaartverkeer door te laten. Ik zette de motor af, wel een kwartier lang. Veel anderen, misschien wel alle wachtende automobilisten op die weg, deden dat ook. Raampje open en genieten van de stilte die goed voor hart en geest was. De een werd gestopt om de ander door te laten. We keken toe.
En dan ging het weer verder over die weg van uittrekbaar rubber. Ik zette mijn gedachten in meditatiestand, radio uit. En zag in de traagheid van het voortbewegen dingen die mij anders niet waren opgevallen. Mijn ogen vertraagd in die auto die 130 kilometer per uur reed. Er is blijkbaar nog een andere weg dan de middenweg: de rubberen weg. Ik kan die aanbevelen.
BIJSLUITER: het lezen van deze columns kan leiden tot groot geestelijk ongemak, heimwee naar Chef, de Kloosterbunker, Bunkerstad, woedeaanvallen, depressies, onbeheerst gedrag, angstaanvallen, maagzuur, zweten, ongeloof, twijfel aan eenieder, straatvrees, lange tenen en het geloof in het eigen gelijk. Bij de lezers. Scheldpartijen en een onbedwingbare drang om te reageren zijn waargenomen. Sommigen willen mij corrigeren. Of bedanken. Of prijzen. De drang om in verzet te komen, het abonnement op te zeggen- wat niet kan. Sommigen besluiten de krant niet meer te lezen, of te boycotten. Er kwaad over te spreken. Te janken of te vloeken. De straat op te gaan om te demonstreren. De politiek de rug toe te keren. Of aan de drugs te gaan.