Een vogel trok krassen in de stilte. Ik tilde loom m’n hoofd op en gluurde over het gangboord. De plas was als een spiegel. Ver weg dobberde een jacht. De fuut dook onder.
Eelco
Halte Hertenkamp -hoi
Een tijdje geleden riep iemand zonder aanleiding ‘hoi’ naar mij. Iemand die ik niet kende. Maar ze was meteen vertrouwd.
Halte Hertenkamp – Het nieuwe kastenstelstel in het boeddhisme
Ik vraag mij als buschauffeur van de Boeddha een paar dingen af.
Halte Hertenkamp – Rembrandt de bodhisattva
Alles liet hij los: de schilder-conventies van die tijd en zijn status, ook toen hij vrijwel niets meer bezat.
Halte Hertenkamp – Als waren ze zojuist uit een gierput gekropen…
Ik keek verwachtingsvol naar de open deur. ‘Maar dit moet ook nog weg.’ Zei ik, wijzend naar de drek (ja, beter woord) op de bodem van de bus.
Halte Hertenkamp – ‘Geluk is dat je niet te veel pech hebt.’
Hij kneep haar goeiig in haar arm. Ze antwoordde hem met een stralende glimlach en streek een getatoeëerde hand door zijn korte haar dat gestijfd recht overeind stond.
Halte Hertenkamp – En er was meer dan de bomen, de lichten en de nachtelijke reiziger
Ik vroeg mij af wat hier en nu eigenlijk is.
Halte Hertenkamp – Rust, woord en blik verstikken
De dienstregeling heerst als wrede klok.
Halte Hertenkamp – De bus, de passagiers, de pijl
‘Is er een ongeluk gebeurd? Een wissel kapot? Een kapotte trein? Niets hoor je!’
Halte Hertenkamp – Buschauffeurs in voortdurende staat van meditatie
Haast is een raar ding. Ik bedoel niet de haast als keuze maar de haast als ogenschijnlijk doelloze drijfveer, die om voor mij onbegrijpelijke redenen een belangrijke plek in onze cultuur veroverd lijkt te hebben.
