Generalisatie van de Kosmische Grap; psychologie van het Bewustzijn.

Het ware Zelf kan in zijn absolute eenheid onmogelijk verdeeld raken, wil de traditie. Hoewel het volstrekt neutraal en zonder oordeel heet te zijn, vindt het dat kennelijk niet zo fijn.

Daarom vlucht het voortdurend in gespeelde afgescheidenheid – ik versus niet-ik, het eigene versus het oneigene, het bekende versus het vreemde, het eendere versus het andere – om zich daarna via de weg van de gespeelde hereniging weer eventjes één te kunnen voelen.

Lekker!

Zoals het Zelf voor zijn eigen genoegen kennelijk ook weleens doet alsof het ziek is – in jou, in mij, in alle levende wezens – om zich daarna weer eventjes gezond te kunnen voelen.

Lekker!

Zoals het Zelf voor zijn eigen genoegen kennelijk ook weleens doet alsof het doodgaat – in jou, in mij, in alle levende wezens – om zich daarna weer eventjes levend te kunnen voelen.

Lekker!

Zoals het Zelf voor zijn eigen genoegen kennelijk ook weleens doet alsof het gek is – in jou, in mij, in alle levende wezens – om zich daarna weer eventjes normaal te kunnen voelen.

Lekker!

Zoals het Zelf voor zijn eigen genoegen kennelijk ook weleens doet alsof het in het duister tast – in jou, in mij, in alle levende wezens – om zich daarna weer eventjes verlicht te kunnen voelen.

Lekker!

Zoals het Zelf voor zijn eigen genoegen kennelijk ook weleens doet alsof het gevangen is – in jou, in mij, in alle levende wezens – om zich daarna weer vrij te kunnen voelen.

Lekker!

Zoals het Zelf voor zijn eigen genoegen kennelijk ook weleens doet alsof het lijdt – in jou, in mij, in alle levende wezens – om daarna weer vreugde te kunnen ervaren.

Lekker!

Zoals het Zelf voor zijn eigen genoegen kennelijk ook weleens doet alsof het meedogenloos is – in jou, in mij, in alle levende wezens – om daarna weer mededogen te voelen.

Lekker!

Zoals het Zelf voor zijn eigen genoegen kennelijk ook weleens doet alsof het minderwaardig is – in jou, in mij, in alle levende wezens – om zich daarna weer goddelijk te kunnen voelen.

Lekker!

Ergens snap ik het wel. Waar zou het een-zame Zelf zich anders mee moeten vergelijken dan met eerdere of parallelle of geplande manifestaties van zichzelf? Het valt heus niet mee om je alleen als illusie te kunnen verwerkelijken, vraag maar aan een clown.

Het zou me trouwens niet verbazen als het Zelf voor zijn eigen genoegen ook weleens doet alsof het één is – in jou, in mij, in alle levende wezens – om zich daarna weer terug te kunnen trekken.

Lekker!

Misschien doet het ook weleens alsof het wedergeboren is – in jou, in mij, in alle levende wezens – om daarna weer te kunnen ontsnappen aan de cyclus van geboorte en dood.

Lekker!

Misschien doet het ook weleens alsof het nuchter is – in jou, in mij, in alle levende wezens – om het daarna weer op een zuipen te kunnen zetten.

Lekker!

Misschien doet het ook weleens alsof het onsterfelijk is – in jou, in mij, in alle levende wezens – om zich daarna weer te kunnen verheugen op zijn einde.

Lekker!

Misschien doet het ook weleens alsof het verlicht is om daana weer te kunnen vluchten in onwetendheid.*

Lekker!

Wat speel jij allemaal om je lekker te kunnen voelen?

Hoe menselijk is toch het Zelf.

Wat een komiek is die Kosmos.

Wat een verpletterend gevoel voor humor!

Geen twijfel mogelijk, dat moet ik zelf wel zijn.

* asylum ignorantiae

Index | Vorige | Volgende | Alle