Over de merkwaardige behoefte aan veelheid van het Ene.
Waarom weet de zoeker, die zelf Bewustzijn is, altijd is geweest en altijd zal zijn, niet vanaf het begin van zijn zoektocht dat hij zichzelf zoekt en dat er verder niets te vinden is?
Ja, dat is nou net de Kosmische Grap:
‘Bewustzijn speelt verstoppertje met zichzelf.’
Dat wil ik best geloven, ik speel zelf ook graag verstoppertje. Mijn hele leven al, als kind al, in de baarmoeder al, in de eierstok al, toen ik nog geen halve dop was, pure belofte, een van een miljoen, die in een dwaze bui toch de eisprong zou wagen om een zaadcel te behagen en sindsdien vurig verlangt naar een dekschaal of een kist of urn.
Van anderen win ik altijd met verstoppertje, ze kunnen me nooit vinden, ze hebben me nooit gevonden, niet echt, al dachten ze vaak van wel.
Van mezelf verlies ik altijd met verstoppertje, ik kan mij nooit vinden, niet echt, al heb ik vaak gedacht van wel.
Maar ik win ook altijd van mezelf met verstoppertje. Ik kan mij nooit kwijtraken, niet echt, hoe hard ik het ook probeer, al heb ik vaak gehoopt en gevreesd van wel.
Honkvast ben ik buut vrij, of ik wil of niet. Inmiddels ben ik zover dat ik niet anders meer wil, maar dat heeft lang geduurd, zowat een halve eeuw.
Heb jij jezelf al gevonden? Ben jij je Zelf al kwijtgeraakt? Zou jij jezelf liever kwijt zijn of rijk?
Als de mens inderdaad een spelend dier is, zoals Johan Huizinga beweert (die daar als professor vast niet meer aan toe kwam), en als de mens inderdaad Bewustzijn is, zoals het bewustzijnscollectief beweert (dat aan niets anders meer toekomt), dan volgt daaruit dat Bewustzijn met zichzelf speelt, of tenminste een schijndeel ervan met een ander schijndeel ervan, daar is geen wig tussen te krijgen.
Maar waarom zou Bewustzijn nou juist verstoppertje spelen met zichzelf?
Ik bedoel, waarom geen tikkertje? Waarom geen vadertje en moedertje? Waarom geen milieurampje? Spel is spel, tenslotte.
Verkeerde vraag. Bewustzijn, dat volgens de of Zijn eenheidsleer het enige subject en het enige object in het universum is, speelt wél tikkertje én vadertje en moedertje én napoleonnetje én moordenaartje én boeddhistje en verkrachtertje en verlichtinkje en noem maar op, liefst alles tegelijk met steeds dezelfde acteurs in wisselende rollen en voor de variatie met steeds wisselende acteurs in dezelfde rollen.
Kijk maar eens om je heen, en Zie dat Bewustzijn precies op dat moment toeschouwertje speelt.
Of is dit alweer het volgende spelletje, laten we zeggen, Bewustzijntje of Zienertje of KeuzeloosGewaarzijntje of Getuigetje of IkHebHetDoortjeEnJijNietje?
Wat voor spirituele spelletjes speel jij?
Laten we er even van uitgaan dat Bewustzijn inderdaad graag spelletjes speelt met zichzelf.
Waarom heeft het dan een uitgesproken voorkeur voor verstoppertje?
Waarom schept het eeuw in eeuw uit schijnbare afsplitsingen van zichzelf die zogenaamd niets van hun ware aard weten, of niets van hun zogenaamd ware aard?
Waarom miljoenen afsplitsingen tegelijk, waarom miljarden achtereen, gaat dat nou nooit vervelen, is één niet genoeg? Zoveel wanhopige zoekers, wat is daar nou leuk aan.
Ja, dat is nou net de Kosmische Grap:
‘Bewustzijn speelt verstoppertje met zichzelf om zijn eigen eenheid te herontdekken.’
Oké. Snap ik. Zelfs de of het Tijdloze moet op een of andere manier zijn tijd of tijdloosheid zien door te komen.
Zelfs de of het Onveranderlijke moet op een of andere manier zijn onveranderlijkheid zien te overleven.
Maar waarom zou het ene Bewustzijn in Bewustzijnsnaam zijn eigen eenheid willen herontdekken?
Ja, dat is nou net de Kosmische Grap:
‘Om opnieuw het genoegen van de eenwording te smaken.’
Het onverzadigbare Bewustzijn zet die hele puzzelrit van zoeken en vinden keer op keer uit in zijn eigen schijnuniversum om zich steeds opnieuw één te kunnen voelen.
Met zichzelf ja.
Eén met zichzelf.
De unio mystica.
Lekker!
Geloof jij het?
Nou, dat was het wel zo’n beetje. Meer valt er over de Kosmische Grap niet uit te leggen. Er zijn waarschijnlijk evenveel lezingen van als lezers, ook dat is de Kosmische Grap, maar dit is voor nu de mijne:
- Er is alleen maar Bewustzijn.
- Iedereen maakt er deel van uit.
- Niet iedereen weet het, want Bewustzijn speelt verstoppertje met zichzelf.
- Het doet dat om zijn eenheid te kunnen herontdekken.
- Het wil dat om er weer van te kunnen genieten.
Een canonieke grap, waar vind je dat nog.
Lachen!
Index | Vorige | Volgende | Alle
