Over de grenzen van het Onbegrensde.
Excuses voor alle omtrekkende bewegingen, ik had ze nodig om mijn hart te luchten om uit te leggen wat de Kosmische Grap is, die staat of valt met het monolithische idee van een collectief, alomvattend Bewustzijn.
Kijk, als ik was begonnen met deze zin, had je er misschien niets van begrepen en was je hem meteen gesmeerd, klik, tik, weg ben ik.
Voor bewustzijnsmonisten is er maar één echt probleem, daar zijn het monisten voor:
Als alles één is, zoals zij stellen (weten, ervaren, geopenbaard hebben gekregen) dan moet ik dat zelf wel zijn.
Ikke Hans, ikke jij, ikke wij.
Was ik het niet, was jij het niet, waren wij het niet, dan vielen we buiten de boot en was niet alles één.
Wij allen zijn het ware Zelf, één in getal.
Waarom voel ik dat dan niet?
Kan jij mijn gedachten lezen? Wat denk ik nu terwijl jij dit leest?
Natuurlijk, soms voel ik me best weleens één – met een paardenbloem of met een bananenschil of met een oude boom of met een pluchen beest, je snapt het niet, of met een willekeurige voorbijganger, ook zoiets, of met een lezer of met mijn lief of met de zee of met de melkweg, ik noem maar een dwarsstraat.
Maar dat is allemaal bij wijze van spreken. Ik heb mezelf tenminste nooit letterlijk aangezien voor een paardenbloem of een bananenschil of een pluchen beest of de zee of zo, jij?
Zo’n blij gevoel van uitgaan naar of samenvallen met iets of iemand of meteen maar met alles en iedereen, is een soortement piekervaring en die is bij mij altijd zo voorbij. Daarom heet ze natuurlijk een piekervaring en geen plateauervaring of een eeuwigheidservaring, tenzij het toevallig een kortstondige ervaring van ‘de eeuwigheid’ betreft, opnieuw een wijze van spreken.
Piekervaringen, als dat is wat het zijn, gaan bij mij altijd naadloos over in piekerervaringen of in daal- of dalervaringen of andere, veelal onnoemelijke, eh…
Ze spelen zich af in dé buitenwereld of in mijn buitenwereld of in mijn binnenwereld of in mijn geest of in mijn ziel of in mijn verbeelding of in mijn bewustzijn of in hét bewustzijn of in mijn hart of in mijn zelf of in het Zelf of in jouw geest of in onze geest of in god of in een infranet van eendere of andere goden of in een internet van kwantumcomputer uit de toekomst of in een parallel universum of ergens anders in of nergens in, wie zal het zeggen, ik niet – maar wie is dan wél die ouwehoer die dit allemaal opsomt?
Het gaat zijn gang!
Je leven lang!
Behang
dat van de muren valt!
Muziek
die uit de boxen schalt!
Geschut
dat in je oren knalt!
de Stem
die in je harses lalt!
Heb jij weleens een piekervaring? Zo ja, welke conclusies verbind je daar dan aan? Hoe zou het zijn als je er niets meer aan ophing?
Stel dat ik als zoeker inderdaad het gezochte ben, en wel het ene universele Bewustzijn.
- Waarom kan ik jouw gevoelens dan niet voelen?
- Waarom kan ik alles alleen maar vanuit mijn eigen standpunt zien?
- Waarom kan ik alleen mijn eigen lichaam bewegen, en daarvan alleen bepaalde delen?
- Waarom kan ik geen kudde olifanten in beweging of tot stilstand brengen, of alle sterren aan de hemel?
- Waarom kan ik niet eens mijn eigen gedachten doorgronden, laat staan dat ik de jouwe kan denken, laat staan, simultaan, die van elk wezen op aarde en van ieder wezen in het heelal uit heden, toekomst en verleden?
- Waarom weet ik als zoeker niet op voorhand wat ik ga vinden?
Waarom ben ik in mijn hoedanigheid van waar Zelf of universeel Bewustzijn niet alwetend en almachtig?
Lees ook: Hoeveel tongen heeft een boeddha?
Index | Vorige | Volgende | Alle
