Vorige week riep ik lezers op om te vertellen wat haast is. Een aantal reageerde, op uiteenlopende wijze. Poëzie, raadgeving, humor. Enkele respondenten legden een interessante relatie tussen haast en angst. Maar uitsluitsel over de vraag wat haast nu eigenlijk is geeft in mijn ogen echter niemand. Misschien dat er een psychiater in de zaal is…?

Omdat de zendingen elkaar qua originaliteit nauwelijks ontlopen heb ik besloten het door mij toegezegd gedicht over de boeddhist en de haast niet aan iemand in het bijzonder maar aan u allen te gunnen. Bij deze. Neem er de tijd voor. Haast u niet.

Haastsonnet

Ik ben boeddhist en beoefen een doelloos leven
Het pad waarop ik schrijd is sfeerverlicht
Met geloken ogen en verstild gezicht
Weet ik mij boven haast verheven

Lang geleden heb ik voor het laatst geleden
Maar oké… ik wil niet te veel de bink uithangen
Soms laat ik me heus nog door verlangens vangen
Ook heb ik nog wat ongeduld en eigen haastigheden

Zoals, hoeveel uren moet ik nog aan contemplatie wijden?
Hoeveel aardse levens moet ik nog smadelijk lijden?
Waarom kon zij zichzelf al wel en ik mij nog niet bevrijden?

Dus vaak mediteer ik of lees woorden van Siddharta
Want anders mis ik straks nog op een haar na
Wie weet mijn laatste kans op het Nirwana.