Soms weet je niet dat je ergens op wacht. Dat overkwam Chef gisterenavond toen hij in de actualiteitenrubriek Nieuwsuur een documentaire zag over Mohamed el Bachiri. Een jonge man en vader uit de wijk Molenbeek in Brussel- een buurt bekend geworden door de arrestaties van moslims die ervan verdacht worden betrokken te zijn bij terroristische acties. Mohamed is ook moslim en metrobestuurder. Op een ochtend dit jaar werd hij gebeld door een vriendin van het gezin die hem vertelde dat zijn vrouw, moeder van drie kleine kinderen, bij een aanslag op het metrostation Maalbeek was omgekomen.
Mohamed liet foto’s zien van zijn lieve vrouw. Vertelde over haar. Vertelde dat hij zich niet wilde gedragen als slachtoffer en zei dat hij de daders die zijn geluk vernietigden niet wilde haten maar vooruit wilde kijken naar het leven, het geluk van mensen. Hij besefte ook dat hij als Mohamed uit de wijk Molenbeek voor sommigen automatisch verdacht kon zijn vanwege zijn afkomst en buurt.
Mohamed las een tekst voor waarin hij zijn liefde verklaarde voor zijn vrouw. Die door God uit de metro was gehaald om haar in veiligheid te brengen, zo vertelde hij zijn kinderen. Vanaf dat zelfde papier las Mohamed de tekst voor waarin hij zijn liefde uitsprak voor alle mensen, Joden, christenen, moslims, boeddhisten, anderen. Hij reikte hen zijn open hand. We hoeven het niet met elkaar eens te zijn, zei hij, maar laten we met elkaar in gesprek gaan. Met elkaar leven. Haat lost niks op.
De aarde beefde en was getuige van de boodschap en het bestaan van een groot en goed mens.
Sjoerd zegt
Ik heb ook gekeken en ook door mij heen sidderde de ervaring van het zien van een waarachtig mens van vrede en liefde.
Zijn spreken omvatte de totale dharma.